کاروانی دلشکسته، غم دیده ، مصیبت کشیده، کتک خورده و خسته ولی استوار، مصصمم، آرام ، مملو از یقین در راهند بعد از چهل روز دوری بار دیگر محبویشان را زیارت می کنند. چه می شود بعد از این همه سختی و مشقت و بی کسی نمی شکنند؟ دچار بیماری روانی، اضطراب، افسردگی، ترس و بی قراری، بازگشت از اصول اولیه و روی برگردانی از باورها و ارزش ها نمی شوند؟ اگر هر یک از ما فقط و فقط یکی از وضعیت های آنان را داشتیم چه عکس العملی ممکن بود داشته باشیم؟ تفاوت ما و این قافله (که جز چند نفر که معصوم بودند مابقی زنان و کودکان معمولی بودند) در چیست؟

برای پاسخ گویی به چند مثال توجه کنید: وقتی می بینید خروجی یک مدرسه دانش آموزان موفق و قبولی در رشته های عالی در دانشگاه است، می گوید این مدرسه، مدرسه  خوبی است. یا وقتی محصولات یک کارخانه ای را می بینید که کارکرد عالی دارد می گویید: فلان کارخانه محصولات خوب تولید می کند. به عبارت دیگر این افراد در اوج شداید نمی شکنند و آرامش خود را حفظ می کنند یعنی خروجی این اندیشه و باور یا مکتب اینان اند. یعنی شاهد مثالهای از این تربیت و برنامه ریزی هستند. این به معنای خروج تربیت به نحو تمام و اکمل است. آفرین به مکتبی که می تواند اندیشه اش را در عمل به اثبات برساند. و آن قافله ای خسته ولی مصمم است. قافله ای که آخر مصایب را دیده است ولی روح بزرگ و بزرگتر شده است. امید است ذره ای از این شیوه تربیت در وجود ما کارا باشد.